در کشور ما مانند بسیاری از کشورها تنها کسانی که مراحل خاصی را طی نموده و موفق به اخذ پروانه وکالت شده اند می توانند به عنوان وکیل در دادگاهها اعلام وکالت نمایند. برای اینکه شخصی بتواند در ایران وکیل دادگستری شود باید مراحلی را طی کند و صلاحیت هایی داشته باشد. اولین پیش نیاز برای یک شخص که قصد اخذ پروانه را دارد داشتن مدرک لیسانس حقوق است. بعد از آن شرکت در آزمون وکالت لازم است. آزمونی که هرساله در کانونهای وکلای دادگستری برگزار می گردد و افراد باید انتخاب نمایند که قصد شرکت در آزمون کدامیک از استانها را دارند و بعد از ثبت نام و پرداخت هزینه ها نسبت به شرکت در آزمون اقدام نمایند. بعد از قبولی در آزمون، پروانه کارآموزی وکالت صادر می گردد که کارآموزان وکالت باید ۱۸ ماه کارآموزی در دادگاهها و در کنار یک وکیل پایه دادگستری را تجربه کنند. البته در این مدت نیز می توانند با تایید وکیل سرپرست خود و با اعمال محدودیت های قانونی مثل عدم اعلام وکالت در دیوانعالی کشور اقدام به وکالت نمایند. کارآموزان وکالت بعد از ۱۸ ماه کارآموزی و انجام تکالیف مقرر قانونی و نظامات کانون باید در آزمونی که توسط کانون متبوع برگزار میگردد شرکت نمایند که در صورت قبولی در این آزمون_ که به اختبار معروف می باشد_ پروانه پایه یک آنها صادر می گردد.
مراحل ذکر شده در بالا مراحل معمول و عادی اخذ پروانه وکالت است. برای اخذ پروانه وکالت استثنائات قانونی نیز وجود دارد که از طی کردن همه یا برخی از مراحل بالا معاف هستند. برای نمونه باید به قضات مستعفی یا بازنشسته دادگاهها اشاره کرد که نیاز به شرکت در آزمون و طی مراحل کارآموزی ندارند.
تا زمان تصویب برنامه سوم توسعه تنها شیوه اخذ پروانه وکالت دادگستری طی کردن مراحل بالا بود. اما با تصویب ماده ۱۸۷ قانون برنامه سوم توسعه روش دیگری هم به اخذ پروانه افزوده شد که به مشاوران حقوقی ماده ۱۸۷ مشهور شده اند. وکلای مذکور در آزمونی که توسط قوه قضاییه برگزار می گردد شرکت می نمایند و توسط قوه قضاییه به انها پروانه اعطا می گردد. مدت کارآموزی این وکلا و نحوه اخذ پروانه پایه یک آنها متفاوت بوده و دارای محدودیت های بیشتری در زمان کارآموزی و اخذ پروانه پایه ۲ می باشند. این تاسیس که عمری ده ساله دارد خارج از کانون وکلای دادگستری است.
